แนะนำตัว

ชื่อ นางสาวปวีณา ฉัตรรักษา (อ้อม)
รหัส 50010511525
คณะศึกษาศาสตร์ สาขาคณิตศาสตร์ (2MED)

เกิดวันจันทร์ ที่ 23 เดือน พฤษภาคม พ.ศ.2531
ที่อยู่ 30 หมู่ 7 ตำบลหนองไผ่ อำเภอชุมแพ จังหวัดขอนแก่น 40130
(ปัจจุบันพักอยู่ที่หอพักลาวัณเพลส ห้อง423)
บิดาชื่อนายประนช ฉัตรรักษา

มารดาชื่อนางหลงมา ฉัตรรักษา

มีพี่น้อง2คน เป็นคนที่1มีน้องสาวหนึ่งคน

ชื่อปนิดา ฉัตรรักษา

จบประถมจากโรงเรียนบ้านโนนสะอาด

จบมัธยมต้นและมัธยมปลายที่โรงเรียนชุมแพศึกษา อำเภอชุมแพ จังหวัดขอนแก่น

ชอบสีฟ้า

ชอบทาน ส้มตำ ไก่ย่าง

เพลงที่ชอบ ฝุ่น

คติ วันหน้าไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น แต่วินาทีนี้เราทำสิ่งทีเราจะทำให้ดีท่สุด

สิ่งที่ทำให้เรารักตัวเอง

คำว่า"อกหัก"...ใครที่รักใครไม่เป็นก็คงไม่รู้จักคำนี้...และคำว่า"อกหัก"...ถ้าใครมีความรักที่สมหวัง ก็จะไม่รู้จัก คำ ๆ นี้เช่นกัน...
ในเมื่อคนสองคนที่มีใจที่ตรงกัน ได้มารักกัน ได้เดินทางในเส้นทางเดียวกัน...
ต่อมาระยะหนึ่ง...ความรักที่มีนั้น ไม่เหมือนเดิม ใจไม่ตรงกัน อาจเพราะว่า ใครคนใดคนหนึ่ง มีใจไม่เหมือนเดิม หรืออาจจะเป็นว่า ทั้งสองคนร่วมใจกันใจไม่ตรงกัน...เป็นการใจตรงกันครั้งสุดท้าย.. คนสองคนหมดรักกัน และจากกันไป เพื่อ "ไปเดินในเส้นทางใหม่"ที่ตนต้องการ..
กรณีคนอกหัก เป็นประเภท...เราใจเหมือนเดิม แต่เขา เปลี่ยนไป...เหมือนโลกทั้งโลก...ทะลายไป...รู้สึกว่า ตัวเองไม่มีค่า คิดแต่ว่า " ฉันผิดอะไร? "เขาทำไมจากไป ทำไม ทำไม และทำไม ณ เวลานั้น คนอกหัก จะกลายเป็นคนช่างคิดช่างตั้งคำถาม คิดอะไรรกหัวไปหมด..แต่ออกจะคิดแคบไปหน่อย คิดแต่เรื่องเขาคนนั้น...ด้วยคำถามว่า...ทำไมตัวอย่างของคำถามจากคนอกหัก...ที่ต้องการคำตอบจากเขา (แต่เขาไม่อยู่ให้ตอบคำถาม)

1. ทำไมถึงเลิกกับเรา?

2. เธอมีใครใหม่หรือ?

3. เธอจะคิดถึงฉันไหม?

4. ทำไมเหงาอะไรอย่างนี้นะ...เธอล่ะ?

5. เธอทำอะไรอยู่นะ...? ฯลฯ
คิดโทษแต่ตัวเอง....ร้องไห้...ร้องไห้....และร้องไห้....เหมือนคนบ้า.....อยู่ดี ๆ ก็ร้องไห้.....ทำตัวห่อเหี่่ยว เสมือนหมดแรงเพราะทำงานตรากตรำ......สมองฝ่อไปชั่วขณะ.......บางที สำหรับบางคน.....ไม่รู้ว่าใช้สมองส่วนไหนคิด...เขาคิดทำร้ายตัวเอง บางคนถึงกับชีวิตก็มี เพื่ออะไร?.......พวกนี้ไม่รู้จักใช้สมองอันน้อยนิดที่ปลายนิ้วมือคิดเลย...(จริง ๆ)เสียใจกับความรักที่มันไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมน่ะได้....แต่อย่าเสียใจนานนัก...เราเสียใจ....ร้องไห้....ทำร้ายตัวเอง จะมากน้อยเท่าไร "เขาคนนั้นไม่มารับรู้อะไรด้วยหรอก"ขณะที่คุณร้องไห้...เสียใจ คิดถึงแต่เขา นึกถึงแต่เขา...คุณทำร้ายตัวเอง....เขาคนนั้น กำลังนึกถึงคนอื่น มีความสุขอยู่กับรักใหม่ของเขา โดยที่เขาไม่ได้นึกถึง ไม่ได้คิดถึงคุณแม้แต่น้อยนิดเลย... ในเมื่อรู้อย่างนี้แล้ว...คิดอะไรได้รึยัง?****คิดซะ...เขาคนที่ทำเราร้องไห้ได้น่ะ ไม่ได้มีค่าอะไรเลย กับชีวิตที่มีค่าของเรา อยู่มาได้อายุเท่านี้ ก่อนหน้านี้ไม่มีเขาเราก็ไม่ตาย ประสาอะไรกับตอนนี้ ณ วินาทีนี้ เราจะไม่มีเขาแล้ว จะเป็นอะไรไป... ชีวิตมีค่า เวลาที่มีอยู่ใช้ให้คุ้ม กับคนที่เขาหวังดี รักเรา เถอะนะ...รักตัวเองให้มากขึ้น...มองโลกให้กว้างกว่านี้ แล้วคุณจะเห็นอะไรดี ๆ มากมาย
คนรอบ ๆ ข้างคุณ เพื่อน ๆ คุณ ก็ช่วยให้คุณหัวเราะได้แค่ช่วงหนึ่งเท่านั้น....มีแต่ตัวคุณเองเท่านั้นแหล่ะ...ที่จะช่วยให้ตัวคุณเองยิ้มและหัวเราะได้...
หาอะไรทำเพื่อที่จะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านกับเรื่องเลวร้ายอย่างนั้นซะ....ถึงแม้มันจะเหมือนการหลอกตัวเอง หลอกคนอื่นว่าคุณทำใจได้ แต่ว่า มันก็ดีซะกว่า คุณไม่รักตัวเอง....

และนี้คือสิ่งที่เตือนสติ

อย่ารัก...เพราะยังไม่ได้คิด

อย่ารัก...เพราะสงสาร เขารู้คงทรมานใจ

อย่ารัก...เพียงคิดว่าลองคบๆไป เเต่จงเชื่อใจเขา

อย่ารัก...เพราะเพื่อนว่าดี เพราะคนๆนี้อาจไม่ได้รักเรา

เเต่รัก เพราะเธอรักเขา เเละมั่นใจจะก้าวไปด้วยกัน อย่ารัก...เพีงคิดว่าคบได้ถ้าเขาไม่ใช่คนในฝัน

อย่ารัก...เพียงคิดว่าฆ่าเวลาไปวันๆ เพราะคุณกำลังฆ่าคนๆนั้นให้ค่อยๆตาย

อย่ารัก...ถ้าหัวใจคุณกำลังกล้ำกลืน เพราะคุณคงไม่อาจฝืนให้ความรักมีความสุขได้

อย่ารัก...คนที่ผ่านเข้ามา เเล้วผ่านไป

เเต่จงรัก คนที่คุณหยุดเขาไว้ด้วยรักจริง

อย่ารัก...เเละรีบจะผูกพัน ถ้าเธอคนนั้นคุณพึ่งรู้จัก อย่าปลอบใจให้รักใครง่ายๆนัก เเต่จงดูใจกันสักพักก่อน ก่อนจะเชื่อใจ

อย่ารัก...ใครหลายๆคน เพราะไม่มีใครทนเป็นรองได้

เเต่จงรัก คนที่คุณพร้อมจะให้เขาทั้งหัวใจ เเละพร้อมจะเคียงข้างไปชั่วนิรันดร์